Hoi! Ik ben Lisa. En ik vind dat anders zijn het grootste compliment is dat je kunt krijgen!
Als kind merkte ik al dat ik anders was. Ik begreep andere kinderen niet en zij mij niet. Zowel op de basisschool, middelbare school als daarna deed ik mijn eigen ding. Omdat ik anderen niet goed begreep, trok ik me er gelukkig ook niet veel van aan. Ik weet waar ik voor stond en handelde daarnaar. Vooral op de middelbare school vond ik het lastig om relaties te onderhouden met klasgenoten waarmee ik geen aansluiting voelde.
In diezelfde periode gebeurde er op andere vlakken ook veel. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik net op de middelbare school zat. Ik maakte van dichtbij mee wat de gevolgen zijn van langdurige en chronische ziektes in de familie en verloor onder andere hierdoor meerdere familieleden. Ik ontwikkelde zelf mentale en fysieke klachten en werd gediagnosticeerd met Fibromyalgie (FMS, chronische pijn) Jaren later kwam hier nog het chronische vermoeidheidssyndroom (CFS) bij. Hoewel ik vanuit verschillende hulpverleners veel handvatten mee kreeg, werd mij langzaam maar zeker duidelijk dat mijn leven altijd vol ups en downs zou blijven.
In mijn twintiger jaren kreeg ik de kans om te revalideren in een pijnkliniek, om beter om te kunnen gaan met de chronische pijn en alles wat hierbij komt kijken. Zo’n diagnose gaat verder dan alleen het accepteren van de aandoening: wat erna bij komt kijken (aanverwante klachten, aanpassen van je dagelijks leven en effect op sociale relaties) heeft veel meer impact. Nog dagelijks merk ik het positieve effect van deze hulp.
Toch voelde het alsof er nog een deel van het plaatje miste. Hoewel ik fysiek niet alles kan wat mijn hart zou willen, leek mijn brein weer een andere kant op te willen. Een aantal jaar geleden zag ik voldoende reden om dit verder te onderzoeken en werd verrast toen hier de diagnose autisme uit kwam. Nu ik me hierin heb verdiept, vallen er veel puzzelstukjes op hun plek. Deze diagnose bracht mij enorm veel rust en helderheid.
Hoewel ik een positieve ervaring heb gehad met mijn diagnose, ben ik van mening dat niet iedereen hetzelfde zal ervaren wanneer ze een dergelijke diagnose (het welbekende labeltje) krijgen. Wat mij enorm heeft geholpen, is de kennis die ik na mijn diagnose over mezelf heb opgedaan. De diagnose gaf me een startpunt om te onderzoeken wie ik ben. Vooral op sociale media vond ik veel waardevolle tips en life-hacks. Sommige daarvan had ik graag jaren eerder geweten, maar anderen werkten dan weer niet voor mij. Wat voor sommigen werkt, werkt niet altijd voor iedereen of kan zelfs averechts werken.
Ondanks alle obstakels heb ik een tweedegraads lesbevoegdheid behaald en werk ik inmiddels ook al 7 jaar als docent en coach in het reguliere middelbare onderwijs. Ik kom, zeker na de invoering van de wet passend onderwijs, veel neurodivergente kinderen en jongeren tegen. Wanneer deze ergens tegenaan lopen, wordt er vaak een beperkt aantal handvatten meegegeven waar ze het (zelfstandig) mee moeten doen. Hoewel de kwaliteit van de aangeboden hulp per onderwijsinstelling sterk verschilt, lijkt er één duidelijke overeenkomst te zijn: de hulpverleners zijn meestal geen ervaringsdeskundigen.
Van mijn leerlingen krijg ik vaak mee dat ze het prettig vinden om simpelweg hun ei kwijt te kunnen en erkenning te ervaren. Want hoeveel diploma’s een hulpverlener ook bezit en hoeveel ervaring ze met deze doelgroep hebben, ze weten niet hoe het voelt om bijv. autisme te hebben. Zij hebben niet dezelfde ervaringen, maar kunnen alleen spreken over ervaringen van anderen en beschreven theorieën. Dáár wil ik verandering in brengen.
Ik weet hoe het voelt om anders te zijn; gescheiden ouders te hebben, dierbaren te verliezen, chronisch ziek te zijn, je dagelijks leven aan te moeten passen aan fysieke en/of mentale beperkingen en neurodivergent te zijn. Maar ik heb ook voldoende kennis en vaardigheden om beperkingen om te kunnen denken naar krachten en deze krachten doelgericht in te zetten.
Doe je mee?
